Overzicht

Met de deken over me heen lig ik ’s middags in bed. Ik wil niet meer bestaan, want de waslijst aan taakjes die ik mezelf heb opgelegd krijg ik maar niet af en vanochtend was ik wel gelukkig.

Deze week treft u in de VPRO Gids en op deze pagina contactadvertenties aan. Voel u vrij om te lezen, te reageren en wellicht een geile date te beleven met een ander VPRO-lid. Kijk snel of er voor u iets bijzit!

In VPRO4U behandelt Tim iedere week een probleem van een kijker. Deze week helpt hij een wanhopig meisje van vierentwintig jaar. Daarnaast is er zoals iedere week weer een leuke online website tip om naartoe te surfen op je computer!

Ik vind dat columns net als brieven nooit met ‘ik’ zouden moeten beginnen, want dat is egocentrisch. Maar niet over jezelf praten is moeilijk, want als je op “Hoe gaat het?” meteen “Goed hoor. Jij?” antwoordt is het gesprek snel voorbij. En small-talk is belangrijk.

Prins de Vos (1991, Oosterhout) is fotograaf. In juni verschijnt zijn fotoboek Enclose. Daarin legt hij rituelen en gewoontes vast tussen hem en zijn vriend, gefotografeerd met een analoge camera die hij heeft gevonden op een rommelmarkt.

Atjar of kimchi is dit niet. Zuur, stinkend en ruikend naar waspoeder, ik twijfel of dit echt te eten is. Ik had het niet in mijn kerrie en rijst moeten doen, want nu is mijn hele diner verkloot.

Smartphonebezitters boffen maar. Ze hebben de beschikking over honderden Japanse emoji’s: geëvolueerde smileys om WhatsApp conversaties mee te versieren. Veel plaatjes spreken voor zich: een gniffelende aap, een lachende drol, een gebroken hart. De emoticons in de categorie eten en drinken zijn een stuk obscuurder. Wat zijn de Japanse lekkernijen die emoji ons voorschotelt? De beginselen van de emoticonaire
gastronomie.

Bij mij om de hoek is een fenomeen opeens verdwenen. De witte krulletters van Café Geen Flauw Idee zijn zorgvuldig van de ruit gekrabd.

Hoewel ik niet perse een fan ben van tekstschrijvers die schrijven over hoe stom het is als tekstschrijvers schrijven over dat ze niks weten te schrijven, snap ik het wel.

Ik zit in de Intercity van Tilburg terug naar Delft en het rechter dopje van mijn koptelefoon is kapot. Maar het geeft niet. Ik ben ontzettend ‘emo’ vandaag en heb nergens zin in behalve in mezelf te keren, al is mijn koptelefoon niet meer het beste middel om alles buiten te sluiten.

We staan met z’n allen in de rij bij de ambachtelijke bakkerijketen met lunchroom waar je, volgens de slogan, elke dag, overal en écht kan genieten van zuurdesembrood.

Dat de paus ermee gekapt is, is ondertussen oud nieuws. Ik vond dit persoonlijk jammer, want hoe vaak is er een paus die op Darth Sidious lijkt?

Vier korte filmpjes die het wonder van Eindhoven laten zien door Eindhovense ogen. Telkens vanuit een ander perspectief.

Geacht Nederland, naar aanleiding van het voorproefje tijdens het International Film Festival Rotterdam wil ik, namens het Singaporese volk, hierbij een officieel verzoek indienen voor het in bruikleen nemen van de Rotterdamse cultheld en muzikant Harry Merry, voor onbepaalde tijd.

Op een besneeuwd pad wandel ik met mijn armen omhoog en mijn vingers gespreid. ‘Wat ga ik dit missen!’ zucht ik, stralend om me heen kijkend en beseffend dat mijn maand afgezonderd werken in Frankrijk bijna voorbij is.

Het leven is zwart-wit en bestaat slechts uit goede en slechte keuzes. En daarom de moeilijke vraag: Word je buddy of wil je een gratis biertje?

Tegen de tijd dat je dit leest, is de première van mijn eerste lange speelfilm achter de rug. Dit zeg ik niet om op te scheppen, maar eigenlijk wel.

Het was vijf jaar geleden en het was 32 graden; mijn spieren waren vermoeid, mijn ziel gefrustreerd en mijn helm doorweekt door zweet en modder. Hijgend verborg ik me in een struik, terwijl een heel grote, lelijke gele kever steeds dichterbij mijn ogen kroop. ‘Naar het volgende checkpunt rennen!’ schreeuwde mijn commandant achter ons. Doei kever! Ik pakte mijn m16 geweer op, barstte uit de struiken en rende vooruit met mijn hart kloppend in mijn keel.