Een droomgast van Vrije Geluiden zou Mavis Staples zeker zijn. De Amerikaanse zangeres is al een jaar of zestig actief, zingt nog altijd, en werkt dan ook nog eens samen met hippe groepen als Arcade Fire. Komende woensdag is ze te zien in Rotterdam.
“But if I don't pass it on, It won’t last”
78-jarige zangeres speelt 4 juli in Rotterdam
Voor Mavis Staples begon het allemaal voorbeeldig. Op jonge leeftijd zong ze met vader Roebuck "Pops" Staples, zus Cleotha en broer Pervis gospelmuziek, die zodanig hitgevoelig bleek dat de Staple Singers al snel de bijnaam God's Greatest Hitmakers kregen. In 1948 begon de familie met zingen, en in de jaren zeventig scoorden de Stapeltjes grote hits met Respect Yourself, I'll Take You There, If You're Ready (Come Go with Me) en Let's Do It Again.
De Staple Singers bleven ook daarna muziek maken, van die fijne zuidelijk Amerikaanse gospel, doorspekt met invloeden uit soul en blues. Mavis Staples is ook solo gegaan en zocht ze samenwerking op met Prince en Bob Dylan - die laatste zou vader Staples om de hand van zijn dochter gevraagd hebben -, die albums voor haar produceerden of samen met haar zongen.
Sinds het overlijden van vader en zus, staat Mavis Staples er tegenwoordig alleen voor. Maar het woord alleen is in deze context vrij overbodig, want ze heeft zich omringd met zeer aansprekende muzikanten en producers, die haar helpen om muzikaal actief te blijven, en zich ook nog eens te vernieuwen. Zo zingt ze samen met Gorillaz en Arcade Fire, toch behoorlijke hippe groepen voor een zangeres van 78.
Mavis Staples kwam eigenlijk pas relatief kort geleden op mijn radar met haar platen One True Vine (2013) en You Are Not Alone (2010), beide geproduceerd door Wilco-frontman Jeff Tweedy. Vaak verstilde nummers die draaien om de stem van Mavis, die nergens forceert, en gewoon accepteert dat veel van haar bereik verloren is gegaan door de jaren heen. Wat haar stem overigens alleen maar mooier maakt: donker, kwetsbaar en eerlijk. En de gospel zit er nog altijd in: “My lord, he knows me, every step of the way”, zingt ze in Every Step van One True Vine, een nummer dat zich weinig ontwikkelt, en juist daardoor zo ongelooflijk spannend is.
Living On a High Note (2016) werd geproduceerd door M. Vine, die ging voor een meer rocky geluid. Wat prima werkte, maar Mavis Staples werkte voor haar meest recente album If all I Was Was Black weer met Tweedy, die nu koos voor een soul-achtige invalshoek die lijkt aan te sluiten bij de stijl van de Staple Singers. Een plaat die muzikaal vrij kalm aandoet, maar in teksten urgent is met een boodschap van raciale gelijkheid.
I had a simple dream
My heart filled with hope
A little more and again than the past
And I may never know
What broke those chains
But if I don't pass it on
It won't last
Deze boodschap is misschien wel de reden dat Mavis Staples in hoog tempo muziek blijkt maken. Maar gelukkig is de muziek zelf ook de moeite waard en treedt de Amerikaanse zangeres nog altijd op. Aanstaande woensdag is ze te zien in Theater Rotterdam in Rotterdam. Helaas niet in de buurt van een opnamedatum, anders had ze een uitnodiging van de redactie voor ons tv-programma gekregen. Misschien daarom maar in dit artikel: “Dear Mavis Staples, please return quickly to the Netherlands and pay a visit to our recording studio.”