In 1979 overspoelde een tsunami aan nieuwe muziekstijlen de uitgaanswereld. New York City was de bakermat van deze revolutie. Disco, punk, new wave, ska, jazz & poetry evolueerden in de hoogste versnelling tot een nieuw genre: No Wave!
No wave
Een geslaagd avondje uit in New York City met James White & The Blacks
©
James White & The Blacks
Studio 54 was destijds het mekka van disco-glamour en de blanke celebrity cultuur in Mid-Town. Dansen op underground disco deed je in The Paradise Garage in King Street, downtown. In de omgeving van TriBeCa vond je punkclubs als Mudd Club en na een avondje The Ramones kijken in CBGB kon je bij het ochtendgloren nog altijd terecht in de afterhours club Save The Robots in de East Village. Een opwindende chaotische tijd.
Er waren zoveel verschillende stijlen muziek tegelijk populair die feitelijk totaal tegenover elkaar stonden qua publiek en stijl. Toch wisten enkele namen uit deze gesegregeerde chaos zich op te werken tot de helden van de nieuwe generatie. Talking Heads, Blondie, Kid Creole waren populair bij de dansers in Studio 54 maar ook in de Mudd Club. Op de dansvloer van een voornamelijk zwarte club als The Paradise Garage kon je Kraftwerk of Human League horen naast 70s disco-diva’s als Gwen Guthrie of Grace Jones.
Het meest schokkende van deze multiculturele cross-over was de opkomst van de antihelden, de outcasts, underground artiesten die flink aanschopten tegen het establishment maar desondanks nog gevierd werden, ook buiten hun eigen kring. Denk aan Lydia Lunch, Lizzy Mercier-Descloux, Glenn Branca of Material en vooral aan James White, één van de grootste rebellen sinds James Dean of Chet Baker. Ook bekend onder zijn eigen naam, James Change. Als James White was hij een fenomeen, een supercoole goed geklede saxofonist die zijn concert meestal uren te laat begon en dan zijn publiek begroette met teksten als: 'And now a little something for all those of you who live in the past—and that's about 99% of you idiots out there.'
©
anoniem / Eddy de Clercq
Contort Yourself
In 1979 ging ik met een paar vrienden naar een concert van James White & The Blacks, zijn begeleidingsgroep. Vooral door de locatie waar het concert plaats vond: de legendarische Peppermint Lounge, een nogal verlopen kleine club achter Times Square. In de jaren 60 werd hier de Twist gelanceerd en populair gemaakt met Joey Dee & the Starliters als huisband. Tout New York kwam in die dagen twisten op de nieuwe wilde dansmuziek in The Peppermint Lounge.
Het podium werd ingenomen door The Blacks die wat aan het soundchecken waren voordat James White arriveerde. De zanger kwam pas een uur later het podium op, voorafgegaan door zijn vriendin Stella Rico, een hitsige wulpse dame op torenhoge naaldhakken, slechts gekleed in een miniscuul roze latex kruippakje. De band zette het nummer ‘Stained Sheets’ in, een denkbeeldig sleazy telefoongesprek tussen James White & Stella….de telefoon gaat, James neemt op; ‘who is this and whaddaya want?’ Gekreun aan de andere kant, ‘oh, it is you…’ het gesprek en extatisch gekreun gaat uiteindelijk over in een luidruchtig orgasme van Stella & James.
Door het enthousiasme van het publiek raakt James meer en meer opgefokt, hij speelt haast onherkenbare covers van nummers van James Brown, Michael Jackson en Chic maar ook eigen werk als Contort Yourself waarbij zijn spel op de saxofoon en zang klinken als een ontploffende testosteronbom. Een echte stuiterbal. Zijn lichaam schokt nerveus, stuiptrekkend danst hij achter de microfoon, zijn saxofoon wild bewegend als het masturberen van een uitvergrote penis. De man stottert en schreeuwt meer dan hij werkelijk zingt, zijn band heeft moeite hem te volgen. En toch swingt deze bizarre mix van free jazz met punk-funk met een spastische zanger de pan uit.
Tot James problemen krijgt met de microfoon en deze met standaard en al naar de geluidsman gooit die het podium op springt en op de vuist gaat met de zanger. Na een concert van nog geen 20 minuten verlaat een bloedende James White het toneel onder luid boe-geroep van het publiek, de band verbijsterd achterlatend. Al met al, een geslaagd avondje uit in New York City met James White & The Blacks!
©
Ebet Roberts / Eddy de Clercq
korte discografie
James White & The Blacks -Off White - ZE Records, Buddah Records - 1979
James White* And The Contortions - Second Chance ZE Records - 1980
Sax Maniac - Animal Records - 1982
Melt Yourself Down Selfish - BEL-12004 - 1986
James White's Flaming Demonics - ZE Records - 2004
