Politicologe Wytske Versteeg schrijft in Dit is geen dakloze niet alleen over daklozen, maar ook over onszelf. Door te beschrijven hoe wij daklozen benaderen, behandelen en vooral negeren, houdt Versteeg ons een spiegel voor. Op straat lopen de meesten van ons immers het liefst aan een dakloze voorbij en doen we alsof hij of zij onzichtbaar is.

Je ziet een bedelende man, en plotseling voel je je gegeneerd over de tas met nieuwe kleren die je in je hand draagt en word je in verwarring gebracht. Er bestaan een hoop stereotypen gedachten over daklozen: ‘Ze zorgen alleen maar voor overlast!’ en ‘Ze hebben het aan zichzelf te danken!’ zijn hier slechts twee voorbeelden van.

Versteeg onderzoekt in Dit is geen dakloze de gedachten die dakloosheid onzichtbaar maken nader. Juist het wegkijken van voorbijgangers is een van de meest frustrerende dingen voor een dakloze. Hij wordt sociaal uitgesloten – niet één keer, maar talloze keren.