Ook dit jaar waren er weer een paar kleine incidenten in het grensgebied tussen fictie en werkelijkheid. Charlotte Mutsaers schreef een roman over iets wat ze zelf heeft meegemaakt. Ze beschrijft in haar dit jaar gepubliceerde boek Harnas van Hansaplast dat zij en haar zus de kinderpornoverzameling van haar overleden broer verkopen. Of dat echt is gebeurd, vraagt een krant aan haar. Ja, antwoordt ze. Nee, zegt ze later als inmiddels ophef is ontstaan over de passage. Ze was bij het beantwoorden van de vraag binnen de fictie gebleven…

De nieuwe roman van Griet op de Beeck, Het beste wat we hebben, gaat onder meer over incest. 'Voor elke schrijver is er een punt waarop je de moed vindt om je grootste verschrikking onder ogen te zien en het net dáárover te hebben. En er tegelijk genoeg afstand van kunt nemen om er geen puur autobiografisch boek van te maken,' zei ze in een interview met het Vlaamse tijdschrift Humo. In De Wereld Draait Door vertelde ze over hoe ze als kind is misbruikt door haar vader. Gaat haar boek daarover? Is het echt gebeurd wat ze beschrijft?

In het grensgebied tussen feit en fictie ligt geen echte grens meer. Literaire non-fictie doet zich vaak voor als roman en de roman doet zich vaak voor als verslag van iets wat de auteur zelf heeft beleefd. Verandert dat de literatuur? Gaat daarmee iets verloren? Of verrijkt het de literatuur juist als de grens vervaagt?