‘Schuine balken stutten het oude gezicht. Als slappe huid / wappert behang omlaag. Het balkon is scheefgezakt, de / afvoer drupt. Een geraamte van kamers tekent zich af.’ Een strofe uit het gedicht ‘Huis’ van Peter Swanborn, afkomstig uit zijn nieuwe bundel 'Het huis woont in mij'. Vrijdag verschijnt zijn bundel en Jeroen van Kan sprak met hem.