Vaste prik en steevast hoogtepunt bij de Dutch Design Week is de Graduation Show, waar studenten van de Design Academy hun afstudeerwerk laten zien. Nieuwsgierigheid en twijfel staan dit jaar centraal. Hoe kun je mensen op een nieuwe manier samenbrengen, of dagelijkse problemen oplossen? En wat is dan de rol van jezelf als maker daarin?
Zo keek Charlotte Kin naar de band die pubers met hun ouders hebben en wat zij zelf kan doen om die band te versterken. Pubers staan immers niet bekend om hun open- en gezelligheid. In samenwerking met de gemeente Den Haag maakte ze het lieve project Through Eyes, dat ons tot tranen toe roerde. Wat ze deed: ze trok één dag op met verschillende tieners, stelde hen vragen, observeerde en fotografeerde hen. Daarna maakte ze voor iedere tiener een persoonlijk boek, met behalve prachtige foto’s ook haar eigen observatie van de tiener in tekst. Dit boek liet ze vervolgens zien aan de ouders en de pubers zelf, terwijl ze hun reacties filmde. Ouders toonden zich soms verrast over hoe liefdevol Kin naar hun kind keek. Kinderen schoten soms vol van de mooie woorden van Kin (je vraagt je af hoe vaak die arme tieners een lief compliment hebben gehoord!). De kinderen zagen de reacties van hun ouders op film en vice versa. Gevolg: ouder en kind leren elkaar begrijpen zonder dat ze in gesprek hoeven te gaan. Kin hoopt in de toekomst nog veel meer pubers dit project cadeau te kunnen doen en is ervan overtuigd dat dit project ook veel goeds kan doen voor probleemjongeren. Wij hopen dit met haar.
Wat ons verder opviel: veel studenten zijn bezig met het de-digitaliseren van het leven en/of hebben projecten die gaan over onze relatie met techniek en sociale media. De Offline website van Gyalpo Batstra is een website op wieltjes: een wagen waarmee hij dorp en stad in trekt om sociale interactie te entameren en tegelijkertijd de identiteit van een wijk in kaart te brengen. Dat doet hij door vaardigheden, interesses, ideeën en behoeften van buurtbewoners te verzamelen en met die gegevens als een soort levende Tinder mensen aan elkaar te koppelen.
Ook zagen we verschillende studenten die de huiskamer maar saai terrein vonden en daar wel wat leven in de brouwerij willen. En dan hebben we het hier ook beslist niet over beeldschermen, maar juist over het analoge. Julian Jaramillo ontwierp voor zijn project Current home een lamp waar vlammen uitslaan en die gast, borrelt, sist en luchtbellen blaast… allemaal om maar wat spanning in de huiskamer te creëren.
In de categorie ‘handig’ vonden wij de fiets van Nuya Lindlar. Hij was het zat dat hij voor elk kapot dingetje aan zijn fiets of naar de fietsenmaker moest, of veel te veel gereedschap nodig heeft. Daarom maakte hij een fiets die eigenlijk nooit kapot kan gaan, omdat alle onderdelen makkelijk zelf te vervangen zijn. De trapper, het stuur, het zadel: allemaal zijn ze op dezelfde manier te maken met een stuk gereedschap dat ook nog eens functioneert als slot en voorlicht.
Dan tot slot, en beslist niet onbelangrijk: prima dat design sociaal, probleemoplossend, onderzoekend, intellectueel en soms megameta is, maar mag het soms ook gewoon alleen maar leuk zijn? Wel van Joel Blanco, die met een enorme donut met roze frosting op de vijfde verdieping staat. Een gigantische donut waar je op kunt zitten! Heel uitnodigend en zonder enige betekenis. ‘Ik wil niet vals doen’, zegt hij, terwijl hij wijst op de rest van de ontwerpers op zijn verdieping, ‘maar een heleboel ontwerpers hebben een ingewikkeld verhaal. Niet uitnodigend voor het publiek, dat soms bang is dat ze het niet begrijpen. Bij mij hoef je niets te begrijpen. Mijn werk is volledig zonder enige betekenis.’