De weduwe was in de val gelopen op internet. Ze was verliefd geworden op een mooie man, een viriele man die ook nog eens op een booreiland werkte. Hij had alles, behalve geld. Later, in de staart van het drama, had ze ontdekt dat er met zijn foto geknoeid was.
Hij bleek niet mooi, eigenlijk ook niet viriel en dus ook niet onweerstaanbaar. Ik vond het wel een aardige vrouw en dacht dat ze zeker nog wel een man zou kunnen krijgen, maar zelf vertelde ze dat die man in het echte leven onvindbaar was. In haar verhaal zat ook nog een voor mij persoonlijk interessant detail, de intuïtie. Die is bij mij slecht ontwikkeld – ik ken het woord, ik ken mensen die ermee om kunnen gaan en er kliffen mee omzeilen, maar zelf schik ik het intuïtief bij de afdeling kwakzalverij. Als ik het goed begrijp (na een avondje televisie ben ik meestal in de war en kan dan bovendien niet goed slapen) was de weduwe wel verliefd, maar werd haar gezonde verstand niet volledig uitgeschakeld. Toen ze hem eindelijk eens wilde zien bewegen via skype, kon dat niet want hij stond op het punt naar zijn booreiland te gaan, waar het gebruik van skype verboden was. Haar intuïtie liet zich niet wegdrukken, ze informeerde via een onverdachte bron naar het probleem skype/booreiland en werd gerustgesteld, dat was daar inderdaad verboden. Nadat ze 30.000 euro in overzichtelijke porties had overgemaakt, kwam hij met de vraag of ze 20.000 ineens kon overmaken. Ook dat deed ze, maar op het moment dat ze het bedrag met een druk op de knop wilde wegsturen, werd ze bevangen door twijfel. Deze twijfel had twee koppen, ja en nee, dat vertelde ze goed, dat was het hoogtepunt van haar optreden. Ze deed het niet en deed het wel, tegelijkertijd.
Dit is het moment met de gesloten halve bomen. Je wacht, maar kunt er met je fiets nog wel langs, je ziet de trein komen, je kunt hem misschien zelfs al horen, je doet het of je doet het niet. Je wordt een bericht in het ochtendblad of het wordt een panische droom die pas na jaren begint te slijten, maar nooit helemaal verdwijnt. De weduwe doet het, maar wordt gered door de bank. Daar is men argwanend en houdt het geld even tegen, ze wordt opgebeld, de bal gaat rollen, er komt een onderzoek, het blijkt een Nigeriaanse bende die bijna alles goed doet. Ze heeft nog geen man, maar dit geld is gelukkig nog in haar bezit.
Ik krijg tegenwoordig e-mails van een man die niet alleen zijn voornaam noemt, hij vertelt ook dat wij vroeger vrienden waren. Ik kan het me niet herinneren, maar dat vindt hij niet erg, hij heeft connecties in Bahrein bij wie ik mijn geld tegen hoge rente kan stallen.
Een weduwe lokt bedriegers, ze moet haar weduwschap verborgen houden. Dat is moeilijk, want ze zoekt een minnaar, en dan praat je je mond al gauw voorbij.