Onze man in Teheran heeft me een mooie avond bezorgd. Ik keek naar de wedstrijd Spanje-Iran. Het was saai, ik zapte weg, sprong van steen naar steen en bleef hangen bij Canvas. Daar begon precies op dat voor mij toevallige moment Thomas Erdbrink met z’n programma. Ik herkende het, het was een herhaling, des te beter, ik vergeet veel. Het begon met de vraag: waar wil je wonen als je de keuze hebt? Bijna iedereen zei: Amerika. De moellahs, die dag en nacht uitleggen dat Amerika het land van de duivel is, hebben kennelijk weinig overtuigingskracht.
Er wonen trouwens een miljoen Iraniërs in Amerika, voor een groot deel hoog opgeleid, geslaagd en welvarend. De tachtig miljoen die zijn achtergebleven in het vaderland hebben het heel wat moeilijker, een land kan beter niet gedomineerd worden door priesters of soldaten, regeren is een apart vak. Erdbrink liet ons ook kennismaken met een hoogbegaafde boerenzoon die zo hoogbegaafd was dat hij een beurs kreeg voor een universiteit in Amerika. Hij was niet erg spraakzaam, en zijn moeder was bedroefd over zijn verhuizing – te ver van huis. Zijn vader legde uit dat het voor hem geen verrassing was. Toen zijn zoon een jaar was, had de huisdokter zijn handen om het hoofd van het kind gelegd en uit de bijzondere welving van de schedel geconcludeerd dat er veel ruimte was voor de hersenen. Bij het afscheid werd een koran boven zijn hoofd gehouden en helder water achter zijn rug gesprenkeld voor een makkelijke terugkeer. Erdbrink wist wel beter, geslaagde jonge wetenschappers bleven bijna altijd in het nieuwe land.
Het hoogtepunt van deze uitzending was de Iraanse jongedame die haar hele leven in Amerika woonde, ze was er geboren. Ze was tweetalig en had twee paspoorten. Ze vond Iran een beter land dan Amerika. Ze had er vriendinnen die de kuisheidspolitie tartten met het niet dragen van de voorgeschreven kleding, en als ze daar op bezoek was deed ze er zelf ook aan mee. Ze genoot meer van illegale popconcerten dan van de vanzelf lopende Amerikaanse cultuur. Ze wilde weerstand, geen opgemaakt bed. Vrijheid was saai. Ze tilde haar blouse op om Thomas Erdbrink haar tattoo van Iran te tonen, de camera keek mee.
Na afloop schakelde ik nog even terug naar de voetbalwedstrijd. Iran had met 0-1 verloren.