De volgende spreker, componist Merlijn Twaalfhoven, wil de wereld veranderen, en dat doet hij met muziek. Door Syrische kinderen even hun ellende te laten vergeten of door Turks- en Grieks-Cyprioten naar dezelfde muziek te laten luisteren bijvoorbeeld. In zijn voordracht gaat hij nauwelijks in op de vraag wat creativiteit in het computertijdperk inhoudt, maar heeft hij het vooral over de problemen in de wereld, zoals klimaatverandering, oorlog en ongelijkheid. En wat je daar als burger tegen kunt doen. Als je dat wilt. 'Maar om iets te willen, moet je het je eerst kunnen voorstellen.' En dat vergt creativiteit, van kunstenaars, makers en bouwers. Daarom pleit hij voor meer ruimte voor de verbeeldingskracht, voor schoonheid, voor spel. Hij wil samen met het publiek de wereld verbeteren, overal in de samenleving. Hoe, dat blijft onduidelijk. 

Twaalfhoven benadrukt gevaren aan nieuwe technologie, Van Mensvoort zegeningen, maar beide willen ze dat mensen meer nadenken over de kant die ze technologie op willen sturen. Na een korte discussie doet Twaalfhoven een poging de stemmen van het publiek met handgebaren te dirigeren om zo samen muziek te maken, maar het komt niet echt van de grond. Verder dus maar, met de spreker waar de meeste bezoekers naar zullen hebben uitgekeken: Robbert Dijkgraaf.

En hij stelt niet teleur. Om naar te de toekomst te kijken, grijpt Dijkgraaf eerst terug naar het verleden: de World Fair die in 1939 in New York werd gehouden. Daar was de eerste televisie te zien, de eerste wasmachine, de eerste fax en de eerste robot. Die kon spreken door grammofoonplaten af te spelen op 78 toeren per minuut, en... een sigaret roken. De openingstoespraak werd gehouden door niemand minder dan Albert Einstein. Die het opmerkelijk genoeg niet had over twee dingen: kernfysica en computers, twee ontwikkelingen die niet lang daarna de wereld op z'n kop zouden zetten. De les: de toekomst voorspellen is lastig, want het is heel moeilijk te weten wat je niet weet. 

Maar juist dat is belangrijk, betoogt Dijkgraaf. Inschatten wat er zou kunnen zijn, wat er nog te verkennen is. Waar we volgens hem nu staan: we gaan een enorme stap maken, van het vergaren van bouwstenen naar het bouwen zelf. Wat kunnen we maken? Ontzettend veel. We zijn in het tijdperk van synthetische biologie aan het komen en kunnen zelfs aan onszelf gaan bouwen. 'Het universum aan mogelijkheden is zo veel groter dan het universum dat hier is. Vier miljard jaar evolutie, veertien miljard jaar evolutie in de kosmos, gaat nu versneld plaatsvinden in het laboratorium planeet Aarde.' En hij zegt natuurlijk nog veel meer. Nieuwsgierig? Bekijk de registratie van de avond, bovenaan deze pagina.