majesteit

Liefde maakt dwazen van ons allen. Vandaar dit dwaze schrijven. Ik zeg het er maar even bij.

Op 14 november 2012 op het treinstation was ik zoals altijd te laat van huis vertrokken en had, ondanks fiks doortrappen op het nippertje mijn trein gemist. Welbekend met dit procedé sms’te ik mijn afspraak dat ‘de kloteklappers van de NS te vroeg waren vertrokken’ en stak blijmoedig een sigaretje op; dat had ik wel verdiend na al dat getrap. Mijn blijmoedig gerook werd onderbroken door serieuzer materie: ravenzwarte krullen, waar ik mijn neus de komende maanden dagelijks in zou begraven, een huid als kaneel waarvan ik de komende maanden elke centimeter zou ontdekken en twee amandelvormige ogen waarin het goed verzuipen was. Even tussen ons, majesteit, normaliter heb ik het totaal niet op het aanspreken van vreemden, en zeker niet als hun ogen tot verdrinken uitnodigen. Voor je het weet deel je een hypotheek en maak je ruzie over de prijs van kinderondergoed. En toch bood ik haar een sigaret aan. En toch zei ik iets. En zei zij iets terug. En voordat ik het wist wilde ik die conversatie voor de rest van mijn leven voortzetten. Liefde maakt dwazen van ons allen. Vandaar dit dwaze schrijven.

Valeria, mijn verrukkullukke Incaprinses uit Peru. Ze is prettig gestoord en flink neurotisch - op een manier die me doet schaterlachen - zwanger van avontuur en uitdaging; met zijden handschoentjes red je het niet. Alles koek en alles ei, ware het niet dat onze liefde evenzeer opening als wond is. Ja, haar kussen smaken zoals de eerste slok wijn na een lange voettocht, en ja, elke nacht vind ik tussen haar benen de toegangspoort tot het paradijs. Evenzo is elke morgen een stapje richting onze scheiding.

Valeria kwam hier drie jaar geleden met de prestigieuze Huygensbeurs om Sustainable Development te studeren. Hoe winst te maken zonder de aarde naar de challemiezen te helpen. Ze studeerde cum laude af en vond een tijdelijke betrekking bij een NGO. Vanwege de crisis werd het tijdelijke niet het vaste. En daar wringt de schoen: op straffe van deportatie moet mijn lief nu een baan vinden met extra handicaps. De potentiele werkgever moet 5000 euro ophoesten voor een werkvergunning en ze moet minimaal 38000 euro verdienen. Even achter de bar of in de kas als noodoplossing is er niet bij. En dit alles omdat ze niet in Europa geboren is. Hoe durft ze?

 Begrijp me niet verkeerd, ik ben bekend met de barre stand van het boze land. In deze tijd van wolven en schaarste moet het ietsiepietsie stukje bestaanszekerheid dat ons rest met hand en tand worden verdedigd. Bendes paardengappende oedeemkobolden en hordes probleemdrinkende Karpatenkoppen dreigen zich eigen te maken van onze asperges in de kassen, van onze banen in de bouw en van ons koper langs het spoor. Legioenen vrouwenschennenners en potenrammers (ik ga op reis en neem mee: baard, bom en bozigheid) rammelen dagelijks aan onze poorten. Dat uw grenzen moeten worden bewaakt door mannen van stavast, is zo klaar als een klontje. Dat regels regels zijn en dat dit voor een plezierige samenleving even noodzakelijk is als brood, wijn en de zondagse ochtendwip, wil ik volledig onderschrijven.

En toch maakt liefde dwazen van ons allemaal en daarom wil ik u een dwaas verzoek doen:

Laat haar blijven. Als ze gaat, ben ik bang dat ik haar verlies. De wereld is zo groot; tweesprongen, valkuilen, je verdwaalt snel en raakt elkaar gemakkelijk kwijt. Laat haar blijven, ze zal geen uitkering aanvragen. We doppen onze eigen boontjes, we leven en we minnen en ons geluk is volkomen. Laat haar blijven. Door haar word ik een betere onderdaan. Een streep zal gezet worden onder mijn scharrelend bestaan. De laatste vakken van mijn studie zal ik halen, met goede punten bovendien, een eerzame betrekking zal ik vinden en in een betaalbare woning zal uw portret een mooi plekje krijgen. Ik zeg het er maar even bij.

In afwachting van uw antwoord verblijf ik,

uw nederige onderdaan,