de gezichten uit fufu met appelmoes

Sandy (33) is maker/schrijver/host/coach en werkzaam bij De Alliantie en de Poetry Circle. 

Hoe identificeer jij jezelf?
Dat is echt een ding. Er werd me vandaag letterlijk gevraagd waar ik vandaan kom. Wat bedoel je nou? Wat wil je precies weten? Ik ben in Amsterdam geboren. Mijn moeder is Ghanees en mijn vader Nederlands, net als Roziena maar dan andersom. Puur toeval trouwens. Onze ouders kennen elkaar niet. Ik blijf mij daarover verbazen. Dat mensen van die follow up questions vragen als ik zeg dat ik uit Amsterdam kom. Dat beantwoordt hun vraag blijkbaar niet. Ik zou zeggen als vrouw, moeder, wel als Ghanees. Ik voel mij daar toch trots op. Zo ben ik opgevoed. Een stukje cultuur, of mijn cultuur dan. Alsjeblieft eerst als mens. De rest moet je voorbij kijken. 

In welke hokjes pas jij allemaal niet?
Dit vind ik heel lastig. Ik denk liever in helemaal geen hokjes. Er zijn wel hokjes waar ik in zou kunnen passen, maar liever niet. Ook in mijn creativiteit niet. Schrijver, woordartiest, theatermaker, allemaal het liefst. Het ergste hokje vind ik tienermoeder. Ik was 19 toen ik mijn zoontje kreeg. Nu ben ik 33. Toen wilde ik daar absoluut niet in geplaatst worden. Omdat ik net zo een goede moeder ben als iemand die ouder is. De maatschappij zegt alleen iets anders. Er zitten veel angsten aan verbonden, ook omdat het misschien veiliger is om eerst een carrière op te bouwen. 

Struggle jij met je identiteit?
Nee, absoluut niet. Ik voel mij heel comfortabel. Ik weet wie ik ben. Misschien als je het mij had gevraagd toen ik puber was had ik anders geantwoord. Ik vind het prettig dat ik gemengd ben. Ik vind het prettig dat ik beide culturen heb meegekregen. Het blijft me wel echt verbazen hoe anderen mij zien. Identiteiten in mij denken te zien, aan mij willen geven, aan mij willen plakken. Gelukkig weet ik zelf wie ik ben en ben ik mondig. Ik ben maker dus misschien wel gezegend omdat ik weer terug kan geven hoe ik mezelf zie op een podium. Niet iedereen heeft de mogelijkheid om te vertellen wie ze zijn. Hoe mensen dat interpreteren is dan weer het volgende. Maar ik hoop dat ik binnenkom. 

Ik hoop ook dat ik dat zo overbreng op mijn kinderen. We zijn gewoon. Daarna komt de rest. Ik hoop dat ze dat meekrijgen. Misschien stel ik ze deze vragen wel als ze 18 zijn.

Zeinab (29) werkt als programmaleider bij Poetry Circle Nowhereen is mede-organisator/oprichter Art Harder en projectleider bij LostProject.

Hoe identificeer jij jezelf?
Ik ben een vrouw. Ik ben een Marokkaanse vrouw. Ik ben een Marokkaans Islamitische vrouw. Ik ben een Marokkaans Islamitische donkere vrouw. Als het uitkomt pas je precies bij het een of het ander. Organisaties kunnen je aannemen onder het motto van diversiteit. Dan kunnen ze zich verantwoorden, subsidies krijgen. Aan de ene kant is dat misschien ook wel goed, om elkaar te accepteren, zien en leren kennen. Je kan dan je manier van denken uitleggen, het gesprek aangaan met mensen en groepen. Maar aan de andere kant voelt het alsof ik mijn manier van denken continu moet uitleggen en alsnog in een hokje wordt geplaatst. Ik denk dat ik me identificeer als persoon. Ik streef niet naar bepaalde verwachtingen. Als heel eigen, ook al klinkt dat wel heel cliché.

In welke hokjes pas jij allemaal niet?
Moeilijke vraag! Meestal stellen mensen hem andersom. Of willen ze je erin plaatsen. Ik denk dat ik in geen enkel hokje pas. Ik heb als Marokkaans Islamitische vrouw, in Nederland geboren en opgegroeid, van beide culturen dingen meegekregen. Zo ben ik geworden wie ik vandaag ben.

Struggle jij met je identiteit?
Nee. Misschien een aantal jaren geleden wel. Toen vroeg ik me af: Wat is het nou? Waar hoor ik nou tussen? En hoe moet ik het allemaal doen? Maar op een gegeven moment, als je jezelf accepteert en dingen gaat doen die je leuk vindt en achter staat, gaan anderen jou ook accepteren. Vanaf het moment dat ik achter mijn keuzes stond, wist waar ik het over had, wist waarom ik doe wat ik doe of zeg wat ik zeg, is die struggle voor mij opgehouden. Maar soms als je iemand tegenkomt die je wel in een hokje plaatst, is dat moeilijk. Dan moet je opnieuw jezelf accepteren en verder leren. Ook om de ander jou te laten accepteren.

Worku (24) loopt stage bij studiezalen dat zich inzet voor ouders en kinderen in kwetsbare wijken van Amsterdam. Daarbij is hij werkzaam bij een internationaal maaltijd-kit bedrijf.

Hoe identificeer jij jezelf?
Als mens of als persoon. Ik kan me nu niet per se identificeren als het een of het ander omdat ik op het moment juist opzoek ben naar mijn identiteit. Ik bemoei me daarom met verschillende controversionele bewegingen en discussies over feminisme en racisme. Ik heb bijvoorbeeld de Womens march gelopen. Op die manier probeer ik mijn identiteit vorm te geven.

In welke hokjes pas jij allemaal niet?
Die vind ik heel lastig. Omdat ik niet zo goed weet wat de hokjes zijn op dit moment. Ik denk daar zelf niet aan.

Struggle jij met je identiteit?
Ja en nee. Ik ben geadopteerd, door hele chille ouders, de beste ouders die ik me had kunnen wensen. Maar ik was nog een baby toen ze me adopteerden, dus ik ben helemaal in Nederland opgegroeid. Nu ben ik 24 en krijg ik steeds mee drang om mijn achtergrond te onderzoeken. Het merendeel van mijn vrienden was wit. Ik hing dan een beetje de clown uit en werd ‘verkaasde neger’ genoemd. Omdat ik me dan heel Nederlands gedroeg en ABN praatte. Ik voelde me te wit voor de zwarten en te zwart voor de witten.