Danst

Ik hing de slingers voor haar verjaardag op en bevestigde een van de slingers aan de douchestang. Ik maakte een knoop in het touw, zo’n knoop die het snelst gemaakt is en waar ik mezelf om zou vervloeken als ik hem straks weer moest loshalen. Ik wist dat en het kon me niks schelen. Ik genoot er extra van dat dit me nu geen tijd kostte. Ik moest wel genieten, anders was er helemaal geen voordeel behaald met die onpraktische knoop.

Weken later stond ik geheel volgens verwachting te schelden om de knoop. Er moest een stoel bij worden gepakt en toen toch ook nog een schaar. Dat ik dit al had voorzien, deed helemaal niets af aan mijn ergernis.

Ik nam gemakkelijk afstand van mijn vorige gemakzuchtige ik en vervloekte haar: ‘Welke idioot maakt zo’n slinger nou zo vast?’ Je moet verdomme die dubbele draad doorknippen en dan is dat hele systeem van de papieren slinger in de war.

Zo vaak als ik op mijn vroegere zelf foeter, even vaak complimenteer ik haar.

Als ik papieren zakdoeken in mijn handtas heb gestopt en het papier op de wc in de kroeg op is, word ik uitbundig geprezen.

Als ik het huis heb opgeruimd voor ik op reis ging, geniet ik bij thuiskomst van wie ik was.

Wat me verbaast, is dat al dat besef van wat komen gaat geen enkele invloed heeft op mijn gevloek of gejuich. Het enthousiasme waarmee ik mijzelf prijs bij aankomst in een schoon huis, het uitzinnige gefoeter bij die slinger… alsof ik erdoor word verrast.

Ik vraag me soms af of al die emoties authentiek zijn of dat ik speel wat ik verwacht had. Blijkbaar wantrouw ik emoties als ik ze van tevoren kan voorspellen. Terwijl de waarheid is dat je de meeste emoties nou eenmaal van ver kunt zien aankomen.

Vroeger verzette ik me ertegen, vooral als het om grotere zaken ging dan rottige knopen.

Voordat er verdriet kwam wist ik: daar komt het verdriet en dan probeerde ik het te weigeren: ‘Nee, dank u.’

Onmogelijk natuurlijk.

Tegenwoordig geef ik me over aan het verplichte dansnummer. Met enthousiasme.