Er is veel te vertellen over het maken van een documentaire en de relatie die je als regisseur opbouwt met je personage. Wanneer ben je mens en wanneer ben je regisseur? Wanneer is je onderwerp een mens en wanneer een personage?

Ik maak documentaires over schokkende onderwerpen waar ik in eerste instantie zelf niets van begrijp. Ik wil graag onderzoeken of ik me ergens kan identificeren met de mensen achter de verhalen en een bestaand vooroordeel over een heftig onderwerp kan ontkrachten. Onderwerpen als eetverslaving, moord en SM zijn in mijn eerdere documentaires behandeld. Dit jaar studeer ik af aan de Filmacademie in Amsterdam met de documentaire My Silicone Love over een man die een relatie heeft met zijn dertien levensechte sekspoppen. Deze poppen heten Real Dolls en zijn al gauw €7000,- per stuk. Ik heb me eerst verdiept in het fenomeen objectum-seksuelen; mensen die verliefd worden op een object. En vanuit daar ben ik me verder gaan richten op mensen die verliefd zijn op een pop.

Om een vooroordeel te kunnen ontkrachten moet je als kijker contact kunnen maken met de persoon achter een fenomeen. Het is dus belangrijk om verder te kijken dan een spannend verhaal of een interessante levensstijl. Het is voor mij heel belangrijk dat mijn personage me honderd procent vertrouwt en zijn diepste geheimen en verlangens durft te delen. Via een forum op het internet voor Real Doll-eigenaren ben ik in contact gekomen met mijn hoofdpersonage Everard. Everard woont samen met zijn dertien Real Dolls in Bournemouth, Groot-Brittannië.

Identificeren

Met een voorschot van school zijn mijn producent Eleanora de Rijke en ik in juli in het vliegtuig gestapt naar Bournemouth om Everard te ontmoeten. Met een bonzend hart belden we aan, benieuwd naar wie er open zou doen. Toen hij de deur opende, stond daar niet alleen Everard, maar ook zijn enorme pop Virginia. Ook de rest van zijn huis stond vol met levensechte poppen. Drie in de keuken, twee in de gang en nog tal van poppen en extra dozen met hoofden stonden, zaten en lagen verspreid door zijn huis.

Na een korte rondleiding liet hij ons een hele oude stoffige kamer zien. Dit bleek de kamer van zijn overleden moeder te zijn die hij al bijna twintig jaar in dezelfde staat houdt. Papieren, boeken, etensresten en zelfs de inhoud van haar prullenbak was nog precies hetzelfde als twintig jaar geleden. Is hij bang voor verandering? Had hij zoveel moeite met het verlies van zijn moeder dat hij daarom ervoor gekozen heeft de poppen aan te schaffen? Ik geloof dat er achter dit soort situaties altijd een begrijpelijke en herkenbare oorzaak zit. Ik denk dat ik die vervolgens moet delen met een publiek. Op die manier geloof ik dat mensen zich kunnen identificeren met de meest extreme onderwerpen.

Fantasiewereld
Uiteindelijk raakten we in een gesprek over de liefde en merkte ik dat hij zich heel goed beseft dat hij een fantasiewereld voor zichzelf heeft gecreëerd. Hij vertelde me dat hij een hele stamboom voor zijn poppen bedacht heeft. Eén van de poppen is zijn vrouw, de ander zijn schoonzus en weer een ander zijn dochter. Toen ik hem vroeg of hij seks had met al zijn poppen zei hij: ‘Yes.’ ‘Ook met je dochter?’ ‘Yes.’ Ik vroeg hem of hij dat niet raar en incestueus vond, waarop hij moest lachen en zei: ‘It’s just a doll!’ Hij kiest zelf wanneer hij in zijn fantasiewereld leeft en wanneer hij besluit dat het gewoon poppen zijn. Hij noemt zijn fantasiewereld zijn parallel universe waar hij gelukkig is en dertien bloedmooie vrouwen in zijn huis heeft.

Impact

We besloten om in de periode van kerst en oud en nieuw bij hem te gaan filmen. Het leek me mooi om te zien dat de meeste mensen de feestdagen met vrienden en familie vieren, terwijl Everard alleen thuis zit met zijn poppen. Omdat Everard in zijn ‘echte’ leven weinig menselijk contact heeft merkte ik al snel dat hij het fijn vond dat er eindelijk mensen waren die zich in hem interesseerden. Wij (Eleanora de producent, Boas de cameraman, Brandon de geluidsman en ik) zijn van 17 december tot 3 januari bij hem in Engeland geweest en hebben hem elke dag gezien.

Op een avond zijn we met z’n allen uit eten gegaan, het was voor het eerst in tien jaar tijd dat hij ‘s avonds buiten was. Hij vertelde dat hij vaak fantaseerde over een relatie met een echte vrouw en dat hij het miste om een gesprek met iemand te voeren. Ik zag hem opleven door onze aanwezigheid en voor het eerst in jaren zat er beweging in zijn bestaan. Dit zijn de momenten waarop ik de impact van ons als filmcrew duidelijk voelde.

In totaal zijn we 2,5 week bij Everard geweest en heb ik gemerkt hoe dun de lijn tussen filmmaker en vriend is. We draaiden bijvoorbeeld een scène waarbij Everard net een jurk voor één van zijn poppen gekocht had. Hij wilde de nieuwe (nogal ingewikkelde) jurk aantrekken bij zijn pop. Ik zag gelijk dat hij het verkeerd aanpakte en op het punt stond de jurk van bijna honderd pond kapot te maken. Wanneer ben ik zijn vriend en vertel ik hem wat hij het beste kan doen? En wanneer hou ik mijn mond omdat dat waarschijnlijk een betere scène oplevert?

Vertrek
Ik denk dat iedereen van mijn crew een bijzondere band opgebouwd heeft met Everard. De onderwerpen die we tijdens de interviews bespraken zijn vaak dingen die je normaal pas bespreekt na jarenlange vriendschap.

De dag dat we weggingen was pijnlijk. Ik zag dat Everard erg verdrietig was over ons vertrek en ik had het gevoel dat ik hem liet vallen nadat hij gegeven had wat wij nodig hadden. Ik denk dat dit een gedeelte is dat altijd moeilijk zal blijven als documentairemaker. We hadden geen reden meer om te blijven maar ik wist dat we Everard met een enorme stilte en leegte achter zouden laten.

Wij vertrokken naar Frankrijk om daar het proces van het maken van een pop in een fabriek vast te leggen. Voor ons begon er een nieuw avontuur en van Everard kreeg ik dezelfde avond nog deze email:
Hi Sophie
It was a sad goodbye. I had to change Virginia’s position by the front door so she is turned round to face a different direction. It looked too much as though she was waiting for you to return.
Too many things to say..
Cheers Everard XXX

Ik heb nog steeds wekelijks contact met Everard en motiveer hem om een gesprek aan te knopen met de kantine juffrouw op zijn werk. Al denk ik dat de kans dat hij binnenkort zijn veertiende pop aanschaft groter is.

Het was een bijzonder avontuur en ik ben blij dat ik deze film samen met Everard heb kunnen maken. Ik denk dat mijn antwoord op de vraag: ‘Wanneer ben je mens en wanneer ben je regisseur?’ is dat je het altijd allebei bent. In mijn dagelijks leven denk ik als filmmaker, maar als ik films maak denk ik als mens.

 

Sophie Dros (24) liep afgelopen jaar stage bij Dorst en studeert dit jaar af in Regie Documentaire aan de Nederlandse Filmacademie. My Silicone Love draait aanstaande juli in Eye Amsterdam.

My Silicone Love | CineCrowd teaser from CineCrowd on Vimeo.

meer vpro gids