Sterk water. Dat is de naam van de audioverhalenserie van Babette Rijkhoff (1984). De titel klinkt alsof een kind heeft willen omschrijven wat ‘de zee’ is. De zee – de katalysator van de zes verhalen die in deze podcastserie verteld worden – droeg de flessenpost van de Britse jongen Peter op haar golven naar het Terschellingse meisje Cobie, waarna zij jarenlang bleven schrijven, elkaar ontmoetten, trouwden en een dochter kregen. Diezelfde zee slokte een man op die tijdens een storm- nacht overboord viel toen hij een losgeraakte lier wilde vastmaken. Zij deed in 2006 miljoenen schoenen op het eilandstrand aanspoelen nadat een containerschip zijn lading was verloren, en sleurde een zwemmer mee naar het open water toen die in de stroming tussen twee zandbanken terechtkwam.
Alle verhalen die Rijkhoff in haar serie vertelt, spelen zich af tegen het decor van Terschelling. Op dat eiland woonde ze zelf tot ze een jaar of negentien was. Zij was nog een peuter toen haar ouders besloten Amsterdam achter zich te laten en een pension op het Waddeneiland te beginnen. Als ze in haar kleine slaapkamer in bed lag, werd ze rustig van het licht van de vuurtoren dat door het raam naar binnenviel. ’s Ochtends werd ze wakker met het geluid van de wadvogels. Naarmate ze ouder werd, groeide er een onderhuids verzet tegen het bedaarde levensritme op het eiland. Nu woont ze in de stad Utrecht, waar het geluid nooit zwijgt, en verlangt ze soms juist weer terug naar de stilte die het eiland in bezit kon nemen.
(tekst loopt door na beeld)