Nyls Korstanje

Volgens bondscoach Marcel Wouda druipt het talent er vanaf. Na het behalen van zijn VWO-diploma vertrok hij deze zomer met een scholarship op zak naar de Verenigde Staten. Definitief onder moeders rokken vandaan. Als student engineering aan NC State university wil Nyls zich de komende jaren zowel als mens én als zwemmer verder ontwikkelen. De Olympische Spelen van 2020 in Tokyo zijn het uiteindelijke doel.

Dat Korstanje een raspaardje is, liet hij al zien tijdens de Nederlandse kampioenschappen in 2015, waar hij zich als junior zomaar wist te plaatsen voor het EK senioren. De Europese bond vond hem uiteindelijk nog te jong en dus ging het feest niet door. Dat was een domper uiteraard, maar geen halszaak. Want wat in het vat zit verzuurt niet, wisten de Korstanjes ook. Dit jaar volgde de definitieve bevestiging dat hij het ook bij de senioren kan; winnen. Hij werd Nederlands kampioen op de 50 meter vlinderslag én op de 100 meter rugslag. En tijdens het EK langebaan in Glasgow, zijn eerste internationale toernooi bij de senioren, eindigde hij knap zesde in de finale van de 50 meter vlinderslag. Stond hij dan. Als 19-jarige tussen de grote mannen, ook nog met een nieuw Nederlands record achter zijn naam. De kers op de taart was de zilveren medaille met de gemengde estafetteploeg op de 4x 100 meter vrije slag, samen met zijn trainingsmaatjes Ranomi Kromowidjojo en Femke Heemskerk. Belofte gedeeltelijk ingelost, zou je zeggen. Maar dit is nog maar het begin.

Drievoudig Olympisch kampioen Pieter van den Hoogenband zag het trouwens ooit als een van de eersten. Hij benoemde Korstanje in 2010 in zijn column in de Telegraaf al tot zijn opvolger op de 100 meter vrije slag. Van den Hoogenband had het over ‘ene Nyls Korstanje van Aqua Novio ’94 uit Nijmegen’ die tijdens de Gelderse kampioenschappen het jaarrecord voor 11-jarigen op de 100 meter aan flarden had gezwommen. Niet zomaar een jeugdrecord, maar Píeters 21(!) jaar oude record op de 100 meter vrije slag. Terwijl Van den Hoogenband de film van zijn eigen jeugd nog eens afdraaide en met enige weemoed terugdacht aan de tijd dat het vooral om plezier ging en veel minder om winnen, richtte hij zich uiteindelijk persoonlijk tot Nyls ‘die ik betrokken en loyale ouders toewens die hem niet alleen pamperen en op een voetstuk zetten maar die hem ook een spiegel zullen voorhouden en tegengas durven geven’, aldus VDH.

Tot slot schreef Van den Hoogenband: ‘Beste Nyls, geloof in je eigen droom, maak de juiste keuzes en ga ervoor!’ Dat was niet tegen dovemansoren gericht. Het is wat Korstanje al een tijdje doet, zijn eigen dromen achterna jagen; ‘Op dat moment kwam het niet zo binnen. Ik had dat weekend net mijn eerste schoolfeest. Dáár was ik mee bezig. Maar later realiseerde ik me hoeveel impact het had, hoe gróót die woorden waren. Het is wel eens lastig om als de nieuwe Pieter te worden gezien. Maar het is ook een eer om met zo’n grote sporter vergeleken te worden. Ondertussen ben ik Nyls Korstanje en doe ik het op mijn eigen manier’. 

In 2016 besloot hij het ouderlijk huis in Nijmegen  te verlaten voor die ene droom, en te gaan trainen in Eindhoven. De column ging mee in de verhuisdozen en werd aan de muur van zijn studentenkamer tegenover zwembad de Tongelreep geprikt. De zinnen werden een soort mantra. Een reminder om op koers te blijven, voor het geval eens een verkeerde afslag lonkte. ‘Als je altijd langs de meetlat van Van den Hoogenband wordt gelegd, zou je het gevoel kunnen krijgen dat je er al bent. Maar ik ben er nog lang niet. Pieter werkte er zelf superhard voor. Om net zo goed te worden moet ik dat ook doen; er heel hard voor werken’.

Het begon trouwens allemaal toen hij een jaar of zeven was. In een zwembad in Amerika, waar de familie een aantal jaren in Boston woonde vanwege het werk van vader Ronald. Al snel werd zijn talent ontdekt. En ja, hij was meteen de beste. Vooral vanwege zijn gedrevenheid, zijn onvoorwaardelijkheid. Nyls bijt zich graag vast in iets. ‘Ik heb niet de grootste handen. Ik ben niet de langste. Ik ben niet de sterkste, maar ik denk dat het steeds maar willen verbeteren en het willen ontwikkelen, dat dat mijn grootste talent is’, aldus Korstanje.

Die gedrevenheid, tegen het manische aan soms, is ook zijn valkuil; ‘Ik ben van de extremen. Als ik lees dat je meer water moet drinken om je spieren te ontwikkelen, dan ga ik 8 liter drinken. Of als ik lees dat je meer moet slapen? Dan ga ik 12 uur slapen. Maar ik weet mezelf steeds beter te beheersen’. Zijn coach Marcel Wouda daarover; ‘Hij is heel erg gepassioneerd. En komt altijd met nieuwe ideeen. Dat is ook voor een coach heel inspirerend maar je moet wel streng zijn want hij gaat vandaag linksaf en morgen naar rechts. Het is een jongen die je de ruimte moet geven maar je moet ook een koers uitzetten en zeggen; daar houden we ons dus aan’.

De koers leidt uiteindelijk wellicht naar de Olympische Spelen van Tokyo, maar tot die tijd leeft Nyls een ándere droom: the American Dream. Al een tijdje liep hij rond met het plan om terug te keren naar het land van zijn jeugd. Om te gaan zwemmen en studeren in Amerika. Met zijn VWO-diploma op zak werd die droom deze zomer werkelijkheid. Na het EK in Glasgow reisde hij direct door naar Raleigh, in North Carolina. ‘Ik wil naar Amerika omdat ze daar heel serieus zijn met zwemmen en school en zwemmen zijn er heel goed op elkaar afgestemd. In Nederland voel je je vaak een buitenbeentje als sporter. Daar ben je juist een held. In het team waar ik in zit, zitten ook een paar olympisch kampioenen. En het is een echt sprint team. Ik ben ook een sprinter, dus ik hoop hier nog een betere zwemmer te worden. Ondertussen is het lastig om met zwemmen je geld te verdienen, dat weet ik. Je moet écht supergoed zijn. De kans dat je het haalt is veel kleiner dan de kans dat je het niet haalt. Dus wil ik ook die studie halen. Want ik moet na de sport nog 50 jaar iets anders doen”.

Makkelijk is het niet. Jong zijn, studeren in Amerika en sporten op hoog niveau. Korstanje; ‘Je mist je familie in het begin heel erg en de combinatie training en studie viel me zwaar. Ik ben wel vaker in het diepe gesprongen maar nu dacht ik; misschien was dit een brug te ver, hoe ga ik dit ooit redden allemaal? Maar inmiddels gaat het een stuk beter. Ik heb me op het VWO ook wel eens afgevraagd hoeveel makkelijker het zou zijn geweest als ik niet zes uur per dag zou hoeven trainen en niet zo moe zou zijn geweest tijdens de les, maar stoppen is echt nooit een optie geweest’.